Un nostro lettore in vena di motteggi ci invia una nuova poesia dialettale per toccare tanti argomenti sulla bocca di tutti ormai da tempo. Eccola:

Ce lassàde almànco l’òsso pè fà la fìne del Cùcco

Su, Mèmè, che se fa tàrdi

e nùn zè po’ sèmpre durmì.

Arivàdi a ‘na cert’òra

quàlchi cò tocc’ammannì.

Quàndo è l’òra de la sghèscia

la tuvàja è da spiegà

e qualcò bisògna pùre

‘pparecchià pè i pòri cà.

Ma vuà penzàde, invèce,

che a magnà bàst’èsse pòghi

e a nuà lassàcce l’òsso

pè la pòlpa vòi magnà.

Durarà ‘sta pàcchia ancòra

ma me sa che andrà a finì

ch’a ‘ngollà l’ultìmo mòsco

de traèrso pòle gì.

Sarìa pùr vèra prùfezzìa

che a j’ingòrdi finirà

de stozzàlli ‘nà mullìga

quando è sàzi de magnà.

Stàcce attènto, Memè mìa,

e ‘ntè fà pià da tussì

che n’è bòna educazziò

‘n fàccia a nuà venìllo a fà.

Pàssi pùre a strànudì

se pèl frèsco hai prèso frèddo,

ma tussì pè nà mullìga

nùn è còsa ch’è da fà.

A durmì fìno a le ùndici

mìga tùtti ‘l pòle fà,

che a quell’òra dei tajolìni

‘n venticèllo spìra già.

E’ prò ‘n venticèllo strànio

e pùr’ànca dimogràdigo

che nùn fà gràn distinziò

e pè tùtti s’àlza uguàle

a ‘ndigà che mezzogiòrno

sìa pè vuà, che pè nuà,

e se fà sentì da tùtti

bèlli e bòni, trìsti e brùtti:

a quell’òra èmo a magnà

non sòl te, m’ànca nuà.

E’ stà chì la diferènza

trà chi ‘n fà parzialidà

e chì tròppe falzidà

un diedr’àntra tìra a fà

sènza stà tant’a guardà

se òra è già de prànzo o cèna

oppuramènte è culazziò,

ndò che bàsta ‘n pasticcìno

e ‘n bicchièro de berò

sènza àntro de vicìno

pùr che sìa a sazziedà.

Chì la stòria è sèmpre quèssa:

chì cumànda fa da sé

e dej’àntri ch’èràne prìma,

dòbo avè sfasciàdo tùtto,

dìce in gìro à ‘gnì cristià:

“C’ha lassàdo tànto màle

che ‘n ce se capìsce ‘gnè”.

E cù la scùsa de ‘rmedià

vène tùtti a càsa nòstra

in saccòccia a smuginà

pèl tesòro infìn truà.

Fin’adè v’è riuscìda,

ma ve sède fàtti tròppi

a ‘rtruà ‘sta soluzziò

de smugìna venì a fà.

Nun c’è trìppa più pèi gàtti

e mànco trìdo pè i pùji:

in àntra pàrte ède da ‘ndà

a fà merènde o culazziò

sènza stà nuà a stufà

cò la stòria del bilàncio

che ve và de quà e de là

ma ‘n zè sènte àntro finàle

sòl che nuà èmo a pagà.

Pù a nuà làssade l’òssi

pè la pòlpa vòi magnàvve.

Sòlo pròside ve dìmo

fìno a quando ve viè a bè,

m’arcodàdeve ‘stò dìtto

ch’ànca ‘l Cùcco, ch’èra sòlo,

e le nòce più nùn c’hà,

pùr se lù, che èra tìrchio,

sètte magazzì n’avèa

e ùna al dì, sòla solètta,

je bastàva pè campà.

A vuà ‘nve bàsta più

e cugì jè dàde sòtta

fino a che la fìn del Cùcco

a nuà ce fàde fà.

Ari-pròside.